Mνήμη Λίνου Γ. Μπενάκη με τη συμπλήρωση ενός έτους από την εκδημία του

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΕΥΠΑΤΡΙΔΗ ΛΙΝΟ ΜΠΕΝΑΚΗ

Του Σιδαριού τα σμιλεμένα βράχια τ’ αήττητα

και του Κορφού το φρούριο, γίνηκε το άναμμα ζωής

μα στο διάβα σου υπέκυψες στης Ερμιόνης τη γητειά

κι αφέθηκες στο κύμα του άλλου Αρχιπελάγους

αλλάζοντας μαζί με το στρατί σου

τον ρου και της δικής μας σκέψης, εδώ

στην άσπιλη μικρή φωλιά μας, Αρχαίας Ελλάδας μνεία.

Ωδή στο χάραμα της πόλης ο ερχομός σου

που φώτισε τον κόσμο σου, που,

σαν αφέθηκε απ’ το κάλλος της αλμυρής της νύμφης Καλυψώς

και με πηδάλιο την κόμη της

που ύμνησε του Ομήρου ο στίχος

ταξίδεψε σε υπήνεμα νερά, σε βότσαλα κι αμμουδιές

σε ιστορίες γι’ ανέμους, λιμάνια, σφουγγαράδικα

χθόνιες θεές και ήρωες κραταιούς

η πόλη μας τον ρούφηξε στη δίνη της, εδώ σιμά μας

κι έμεινε αιχμάλωτος στο κάλλος της.

Αυτόν τον κόσμο είχες, ολόκληρο, απύθμενο,

διακριτό σαν βυζαντινό ψαλμό

διακριτικό σαν την παρουσία της ωριμότητας

που σου σημάδεψε στο χάρτη της μοίρας, τον τόπο τον αγναντερό

την Ερμιόνη, ξέφαντο της αρχαίας αίγλης

προσκύνημα μοναστηριακό στα μονοπάτια του παρόντος.

Κι εσύ ανένδοτε ερωτικέ μετανάστη

πρόσφορο έδαφος αντάμωσες να εναποθέσεις τη γνώση σου

της φιλοσοφίας το σπέρμα αρχαίο και βυζαντινό.

Τους δρόμους της αναζήτησης που πάτησες μάς έμαθες

φώτισες την άγνοια με γνώση ιστορική και ανυπέρβλητη

λίπανες το παρελθόν μας

την άνοιξη στη σκέψη προϋπάντησες

κέντησες με την πένα σου το αγλαό παρελθόν

στον πάπυρο της αγάπης σου για το χώμα

που δεν σε όρισε μέτοικο

μα σε καθόρισε γέννημά της και λάτρη της νέας σου γωνιάς

εκεί που απάγκιασες, που χρωμάτισες με την έννοια σου

που λάτρεψες και την είπες τόπο σου.

Το κύρος αυτού του τόπου επισφράγισες

ελπίδες τού εναπόθεσες στου μέλλοντος την κοίτη

για ν’ αναβλύζουν δημιουργίες, όνειρα, πράξεις

στις πηγές του χείμαρρου που προσδοκούμε.

Ύδωρ χειμαρρώδες ψέλλιζε και ήλπιζε πάντα η προσευχή

σε τούτο το άνυδρο τοπίο.

Ύδωρ του νέφους, μα και του πνεύματος.

Κι εσύ, με την υπόστασή σου

ευπατρίδη ασίγαστου πάθους για την αναζήτηση

με το πλέριο σου χαμόγελο

και το βλέμμα πάντα στην ανατολή του ηλίου σου

πρεσβευτή ιστορικού στερεώματος

με ύδωρ και φως μάς κόρεσες

με άπλετο φως του φάρου των ερευνών σου

εκπέμποντάς το αφειδώς στις πτυχές του νου μας.

Εσύ, ακόμα και στη δύση σου, σήμερα, τώρα

παρακαταθήκη ιδεών αφήνεις, κενό δυσαναπλήρωτο

μα και την ελπίδα, πως ο άνθρωπος που πρεσβεύει την ουσία

ανήκει παντού, και στου καθένα την καρδιά

αφήνει το ίχνος της αγάπης του

ίχνος συμπαντικό, ανεξίτηλο ίχνος.

Ευτυχία Βελέντζα Λαδά